Աստրիդ Լինդգրեն <<Երկարագուլպա Պիպին>>
Ընթերցում եմ Աստրիդ Լինդգրենի <<Երկարագուլպա Պիպին>> վիպակից մի հատված:
Երկարագուլպա Պիպին վեպակ է երեխաների համար, որի հեղինակը ազգությամբ շվեդ մանկագիր Աստրիդ Լինդգրենն է։ Այն առաջին անգամ հրատարակվել է 1945 թվականին: Գիրքը պատմում է չարաճճի և անսովոր ուժի տեր աղջնակի՝ Երկարագուլպա Պիպիի մասին։ Գրքի գաղափարը ծնվել է Աստրիդ Լինդգրենի դստեր՝ Կարինի շնորհիվ։ 1941 թ. Կարինը հիվանդանում է թոքերի բորբոքումով և խնդրում մորը իրեն հեքիաթներ պատմել, իսկ մի օր էլ պատվիրում է պատմել Պիպիի մասին, որ շվեդերեն նշանակում է գիժ ու քմահաճ երեխա։ Այսպես ծնվում է Պիպիի կերպարը։
Պատմում եմ <<Երկրագուլպա Պիպին>> վիպակից իմ ընթերցած հատվածը:
Ներկայացնում եմ իմ վերաբերմունքը <<Երկարագուլպա Պիպին>> վիպակի մասին:
Իմ սիրած խաղը:
Երևակայական պատմություն
Այդ օրը ես մենակ զբոսնում էի այգում, երբ հանկարծ ոտքերիս տակ տերևներով ծածկված մի փոս նկատեցի: Ես ձեռքով մի կողմ տարա բոլոր տերևները և նկատեցի, որ փոսից լույս երևաց: Այդ առեղծվածային փոսը ինձ էլ ավելի գրավեց: Ես տուն վազեցի, բերեցի իմ բահը և սկսեցի փորել փոսը: Որքան շատ էի փորում, լույսն ավելի ու ավելի շատ էր երևում: Վերջապես ես այնքան փորեցի, որ կարող էի տեղավորվել և անցնել այդ փոսով: Ճիշտ է, սկզբում մի փոքր վախ կար, բայց հետաքրքրությունը էլ ավելի շատ էր և ես իջա այդ փոսի միջով: Փոսը շատ երկար էր, բայց որքան ներքև էի իջնում, ճանապարհն ավելի լուսավոր էր դառնում: Մի քանի վարկյան անց, ես ընկա մի տեղ, որ անծանոթ էր ինձ համար: Դա կարծես մի այգի լիներ, բայց նման չէր մեր այգիներին: Այնտեղ ամեն ինչ այլ էր, հեքիաթային և գեղեցիկ: Կարծես երազում լինեյի: Ես պառկեցի վառ կանաչ խոտի վրա և փակեցի աչքերս: Խոտն այնքան փափուկ էր, որքան իմ անկողինը, իսկ շուրջս աճող բազմերանգ ծաղիկներից այնպես անուշ էր բուրում, որ փոքր ժամանակ անց ես քնով ընկա: Չեմ կարող ասել թե ինչքան քնեցի, բայց երբ աչքերս բաց արեցի, տեսնեմ շուրջ բոլորս փոքրիկ մարդուկներ են կանգնած, որոնք զարմացած ինձ էին նայում: Նրանք շատ փոքրիկ էին, հազիվ մի մատնաչափ: Ես տեղիցս վեր կացա, բայց նստած մնացի, որպեսզի էլ ավելի բարձր չթվամ և չվախեցնեմ փոքրիկ մարդուկներին: Ինձ մոտեցավ նրանց առաջնորդը և խնդրեց, որ ներկայանամ: Ես պատմեցի իմ մասին, ասացի թե որտեղ եմ ապրում և ինչպես հայտնվեցի իրենց աշխարհում: Նրանք բոլորը շատ բարի և հոգատար էին: Ինձ հյուրասիրեցին իրենց փոքրիկ պտղատու ծառերին աճող փոքրիկ մրգերից, որոնցից մեզ մոտ չի աճում: Մարդուկները ծաղիկներից նեկտար էին հավաքում, ապա այդ նեկտարից հյութ էին պատրաստում: Ինձ ևս հյուրասիրեցին այդ հյութը: Այնքա՜ն համեղ էր այդ հյութը: Ես շրջեցի իրենց ստորգետնյա աշխարհում, որը նման էր հեքիաթային մի աշխարհի՝ լուսավոր, կանաչ, անուշաբույր և լի բարությամբ ու սիրով: Մարդուկներն ասեցին, որ իրենք երբեք չեն վիճում, չեն նեղանում միմյանցից և սիրում են իրար: Իրենց աշխարհում չկա չարություն, խաբեություն: Ես խոստացա մարդուկներին, որ չեմ ասի ոչ մեկին, այն փոսի տեղը, որ գտա և որի միջով ընկա իրենց հեքիաթային աշխարհը: Մարդուկներն ինձ թելերից գործված մի աստիճան տվեցին, որի օգնությամբ ես վերև բարձրացա: Երբ արդեն վերևում էի, հողով ու տերևներով լավ ծածկեցի այդ փոսը, որ ոչ մեկ այլևս այն չնկատի և որ մարդուկների աշխարհը միշտ բարի մնա: