Վահան Տերյան
Կարծես թե դարձել եմ ես տուն,
Բոլորն առաջվանն է կրկին,
Նորից դու հին տեղը նստում,
Շարժում ես իլիկը մեր հին:
Մանում ու հեքիաթ ես ասում,
Մանում ես անվերջ ու արագ,
Սիրում եմ պարզկա քո լեզուն,
Ձեռներըդ մաշված ու բարակ։
Նայում եմ, մինչև որ անզոր
Գլուխըս ծնկիդ է թեքվում,
Նորից ես մանուկ եմ այսօր,
Դրախտ է նորից իմ Հոգում։
Արևը հանգչում է հեռվում,
Գետից բարձրանում է մշուշ,
Հեքիաթըդ անվերջ օրորում,
Իլիկըդ խոսում է անուշ…
Կարդա՛ բանաստեղծությունը, դո՛ւրս գրիր անծանոթ բառերը և բացատրի՛ր։
իլիկ — թել մանելու ձեռքի հոլաձև գործիք
մանել — ճախարակով մանրաթելերը ոլորելով թել պատրաստել
պարզկա — պարզ, պարզունակ
Ի՞նչ տրամադրություն առաջացրեց այս բանաստեղծությունը։ Ներկայացրո՛ւ մեկ-երկու նախադասությամբ։
Բանաստեղծության մեջ հեղինակը մտքով վերադառնում է իր մանկություն, որը շատ է կարոտել և որտեղ ամեն ինչ իր համար շատ հարազատ է:
Գրի՛ր նշված բառերի հոմանիշները
կրկին-դարձյալ, նորից, վերստին, Էլի, ևս
անվերջ-անվերջանայի, անծայր, անծայրածիր, անսահման, անեզր
նայել-դիտել, հայել, տեսնել, նկատել, նշմարել
անզոր-տկար, թույլ, անկարող
մանուկ-երեխա, մանկիկ
արև-արեգակ, արեգ, արփի
հանգչել-հանգստանալ, դադարել, հանդարտել, դադար առնել, հանգիստ առնել
մշուշ-մառախուղ, մեգ, մառ, բալ, շամանդաղ, մռայլ, մլար, թուխպ